عجب پارادوکسی

عجب اوضاعی است؟!تناقض ابهام به شدت بر پیکره زندگی مدرن امروزی چنگ می زند. عجب پارادوکسی؛ امروز ساختمان ها بلندتر شده اند و حوصله ها کوتاه تر ،بزرگراه ها عریض شده اند و دیدگاه ما باریک. بیشتر خرج می کنیم ،اما کمتر به دست می آوریم. بیشتر می خریم اما کمتر لذت می بریم. خانه ها بزرگتر شده اندو خانواده ها کوچک تر . اسباب آسایش و راحتی فراهم  اما کو وقت؟

رتبه های علمی زیاد و احساسات کم . دانش بیشتر در ازاء عدالت کمتر. متخصص زیاد و مشکلات بیشتر . دارو فراوان و سلامت کیمیا!

بی پروا خرج می کنیم ،کم می خندیم ،سریع رانندگی می کنیم ، به سرعت عصبانی می شویم، دیر از خواب بیدار می شویم ،خستگی به سرعت بر ما مستولی می شود، کم می خوانیم و بیشتر تلویزیون تماشا می کنیم و بندرت به یاد خدا هستیم. زیاد حرف می زنیم ،عشق از یادمان رفته و جای خود را به تنفر داده است.

آموخته ایم که چطور زنده بمانیم ،اما زندگی را بلد نیستیم. سعی می کنیم به سال های زنده ماند نمان بیفزاییم، اما هیچگاه زندگی را به سال های زنده بود نمان اضافه نمی کنیم.

تا کره ماه می رویم و باز می گردیم اما از سر زدن به همسایه خانه همجوار عاجز شده ایم. فضای خارج از جو را کشف کرده ایم، اما از پی بردن به درون خود باز مانده ایم. برای پاکیزه شدن هوا تلاش و برنامه ریزی می کنیم، اما آلودگی روح وروانمان  به جهنم !اتم را شکافتیم اما تعصب در ما همچنان باقی است .بیشتر می نویسیم و کمتر یاد می گیریم. برنامه ریزی ها بیشتر شده و به سرانجام رسیدن ها کمتر .حمله و هیجان را به خوبی آموخته ایم اما بردباری و صلح از یاد ها رخت بر بسته است .کمیت ها زیاد و کیفیت ها کم. در این روزگار زن و مرد خرج خانه را در می آورند، اما طلاق بیشتر شده است. خانه ها رویایی تر اما عمر زندگی کوتاه تر.

عجب دنیای عجب پارادوکسی!!!